Alexandre le Bienheureux (1968)

Karikatuur en franse nonsense. Niet "au sérieux" nemen, deze film, maar ik wou Philippe Noiret, een lievelingsakteur, ( "Le vieux fusil", "Coup de Torchon" ...) zien in een jongere versie.

En, opgepast, ge ziet er ook Pierre Richard, nog vóór hij de franse komiek van de jaren 70 en 80 werd, en ook nog sexy-sproet Marlène Jobert.

Voor de rest, neem een fles franse wijn en brood en kaas en leg u te rusten in de schaduw van een rustgevende boom.

Boerenklucht over onthaasting en levensgenieterij.

Ik kon die arme Alexandre goed begrijpen. Zijn vrouw had elke dag een hele lijst taken voor hem klaar en hij had geen tijd om ook maar te genieten van het leven. Tot zijn vrouw overleed en hij besloot om dagen, nee, weken, nee.. maandenlang in zijn bed te blijven. En ook het einde vond ik leuk. Die hond stal grotendeels de show, met de vele kunstjes en grapjes die hij uitvoerde. Wat de vrouwen betreft, die worden hier niet zo positief in beeld gebracht. Alexandre is een softie, dat is duidelijk, en de vrouwen buiten zijn goedheid uit en gebruiken hem als werkpaard. Het is een leuke feelgood film voor op een regenachtige zondagnamiddag, en zal zeker een brede glimlach tevoorschijn toveren met zijn soms absurde situaties.

Aardig idee is verwerkt tot leuke klucht, maar de echt grappige situaties zijn te sporadisch om ruim anderhalf uur lang de aandacht vast te houden.

Noiret en vooral Richard doen hun best, maar wat Marlène Jobert in deze film doet is mij een raadsel. De ster van de film is duidelijk de hond.

Film was destijds een groot kassucces in Frankrijk, maar komt nu toch wel een beetje gedateerd over.

Heel. Erg. Leuk. Een blijvende glimlach tovert deze film op je gezicht.

Vol genot en de nodige rust zie je in deze film de Aimabele Alexandre zijn benodigde vrijheid vinden.

Het geheel kan geïnterpreteerd worden als een metafoor voor onze haastige samenleving, en de wellicht toenemende lastigheid van het 'onthaasten'. Laat deze film dan een voorbeeld zijn.

Een genot om te kijken, mede door het über-zonnige Franse landschap, de blije gup Alexandre, de titelsong uitgevoerd door Isabelle Aubert en de pracht van Marlène Jobert. Zonder twijfel één van de prachtigste vrouwen ooit in een film gezien. 4*

ArnoldusK ik sluit me volledig aan bij jou eerste woorden. "Heel. Erg. Leuk."

Franse feelgood cinéma met een groot uitroepteken!

'Les yeux verts' (Marlène Jobert) is inderdaad een prachtvrouw. Om dan toch maar in Franse sferen te blijven een andere suggestie, wat te denken van Emmanuelle Béart als Manon des Sources in de gelijknamige film

Een van de leukste komedies die ik in lange tijd gezien heb (met dank aan TV5Monde)

Vooral het hondje is een topper.

De interactie tussen het diertje en Noiret is prachtig om te zien.

Daar moet flink aan gewerkt zijn.

Een heel vermakelijke klucht, en uitstekend als oppepper.

Ja de interactie tussen de hond en Noiret is inderdaad prachtig om te zien, hoewel Noiret het ook wel leuk doet, steelt de hond vaak de show. Voor hondenliefhebbers is het dan ook zeker leuk om de film eens te zien.

Begint aanvankelijk behoorlijk humoristisch en sfeervol, met mooie (natuur) opnamen, maar gaat halverwege, zoals vaker bij een komedie, achteruit. De bemoeizuchtige dorpsbewoners vind ik ook minder geslaagd, maar dat komt misschien ook wel door de minder goede bijrollen. Er wordt toch nog naar een verrassend einde toegewerkt. Maar de "luiheid" wordt toch vaak wat te overdreven neergezet. Zou misschien toen nog wel kunnen, maar in de "drukke tijd" waarin we nu leven heel moeilijk voor te stellen. 3.0/2.0

Vanavond, via Canvas TV, toch weer even genieten van deze feelgood komedie.

Vooral ook voor hondenliefhebbers een dikke aanrader.

De hond heet Kaly (staat bij IMDb). Maar "gek" dat er zo weinig over vermeld wordt, voor een hond in de hoofdrol.

De film staat nog hoger genoteerd dan Chitty Chitty Bang Bang. Maar ze zijn hier niet zo dol op musicals/muziekfilms/familiefilms (en westerns )

Begint aardig, lijkt dan een beetje weg te zakken, maar vanaf het moment dat mevrouw Gartempe de hoek om rijdt neemt de film een erg leuke wending en bleef ik tot en met het einde gecharmeerd kijken. Marlène Jobert blijk ik al vaker te hebben gezien, maar pas hier heeft ze echte indruk gemaakt met haar presque yeux verts. En dat ik me wel kon identificeren met onze Alexandre (overigens zoals gebruikelijk prachtig gespeeld door de geweldige Philippe Noiret) hielp natuurlijk ook .

Wat een geweldige film! Ik heb deze film opgepakt, omdat mijn opa deze vroeger zo leuk vond. De hele film zat ik met een lach op mijn gezicht. Een echte aanrader voor een druilerige avond, zoals we hier vanavond hebben gehad, om te kijken met de familie.

Een extra ster bovendien voor de fantastische acteerprestaties van het hondje!

Dik verdiende vermelding

Wel aardige film, maar toch wel erg saai en gedateerd misschien

Haha. Inderdaad heerlijke onthaastklucht en ubercute hondje.

Eentje in de categorie 'sympathiek'. Echt zo'n heerlijk Frans sfeertje..

Is deze prent dikke nonsens... of een sublieme fabel... of een daadwerkelijke parabel?!

Deze film uit 1968 smaakt volwaardig naar het typische Franse "le bon vivant" gevoel.
Dé "Flower Power" periode uit eind de jaren '60.

Maar deze prent is eigenlijk bijna uitsluitend reëel en herkenbaar bedoeld voor iedere man die in een huwelijksrelatie leeft met een vrouw die thuis de broek draagt en dagdroomt over de illusie van de absolute vrijheid en zelfbeschikking. In deze prent belichaamt Françoise Brion een harde tante, die haar man noodwendig op een typische overheersende hiërarchische vrouwelijke manier bespeelt en misleidt (verleidt) om "haar" zin door te drukken.
Zijn imperium, zijnde de grootste en belangrijkste landbouwer uit de streek, dankt hij wel aan de vastberadenheid van zijn echtgenote, die hem als een eerder makke kinder-pony beteugeld en tot vervelends toe repetitief in de juiste richting moet uitsturen.

Zoals geen anderen weten de Fransen dergelijke pareltje op een karakteristieke luchtige clichématig manier te construeren, boordevol met maatschappelijke ondertonen.
Deze prent neemt een onverwachte wending... waardoor er een ongecontroleerde mannelijke kinderlijkheid de bovenhand neemt. Wrang smakend voor ieder huisvrouw die thuis de broek draagt.

Geniet tevens ook van de heerlijke muziek die Vladimir Cosma uit zijn hoed tovert en de feeërieke theme "Le Ciel La Terre et L'Eau door Isabelle Aubret.

Volwaardig plezier,
GTXXTG

GTXXTG chapeau voor je reactie.

Voor mij is dit (subliem) nostalgisch!!! Hahaha! Heerlijke film!

Bijna anarchistische komedie, niet toevallig uit 1968 vermoed ik. Visueel vaak origineel, maar kan helaas niet de gehele speelduur blijven boeien.

Zeker wel leuk vond ik de charmante soundtrack. En Marlène Jobert kent een opvallende gelijkenis met de Willeke Alberti van destijds.

Ik wil ook zo’n hondje.

Philippe Noiret heeft er overduidelijk lol in, en de gezegende Alexandre is ook een enorm aimabel personage. Een voorbeeld voor ons allemaal eigenlijk, in de manier waarop hij geniet van de kleine dingen om hem heen en de roep van de welvaart en het kapitalisme negeert. Zelfs de mooie Marlène Jobert met haar groene ogen krijgt hem niet terug in het gareel. En terecht, ik zou het ook wel weten - lekker lanterfanten en met de hond een ommetje maken.

Misschien vooral een typisch Franse klucht die overloopt van de verplichte hoeveelheid 'ludieke' situaties die daar op de een of andere manier altijd bij schijnen te horen. Maar toch ook enorm leuk, en niet alleen door het hondje. Knap wel hoe het beestje Noiret haast overklast - dat is nogal wat, want Noiret was toch zonder enige twijfel een godheid in de Franse cinema.

Verder is het zwelgen in de geur van het Franse platteland - de zuidelijke variant op onze oerhollandse spruitjeslucht, en onmeetbaar aangenamer. Het doet me dromen van de aankomende zomer.